Polshoogte bij Poolshoogte

Je vakantiefiets staat opgepoetst in de garage, klaar voor de winter. Die ga je dus een paar maanden niet meer gebruiken, je zou de andere fiets kunnen nemen, maar je hebt vorige week al honderd kilometer gefietst. Wat doe je in zo'n geval? Juist, je pakt je rugzak en gaat wandelen!

Dat wandelen ga ik doen bij Odoorn, in de boswachterij Odoorn. Dit natuurgebied is in 1916 aangelegd in het kader van de werkverschaffing. Ook is er een heuvel die de naam bloedberg draagt, voortgekomen uit de zware arbeid die verricht werd. Bij deze berg start begint de wandeling. Ik hang de rugzak over mijn schouders en begin met de wandeling. Het plan is om de 7,5 kilometer lange schapenroute te gaan wandelen. Omdat dit niet echt veel kilometers zijn ga ik deze route uitbreiden met wat lusjes. Op die manier hoop ik uiteindelijk tussen de 10 á 15 kilometer uit te komen.

De route begint goed! Ik kom direct op een paar mooie bospaden waar het fijn wandelen is. De eerste 2 kilometer voeren je door het bos, waar het stikt van de mossoorten, vallende bladeren en paddenstoelen. De herfst is weer begonnen de duizenden bladeren die op de grond liggen hebben goudgele kleuren, het groen van het mos levert dan ook een fraai contrast op. Het is een geweldig mooi gezicht dat de natuur zoveel diversiteit en kleuren te bieden heeft.

Heerlijke herfstkleuren

Na het bos kom je langs de heide, er zijn geen schapen te bekennen, maar wel een aantal paarden. Nou ja, paarden is een groot woord. Het zijn gewoon een paar grote pony's. Toch biedt een fraai gezicht en ik besluit een paar foto's te nemen.

Omdat met een wandeling de inwendige mens goed verzorgd moet worden besluit ik na een paar kilometer te hebben gewandeld dat het tijd wordt voor een pauze. Tijd voor thee! De thermosfles met thee heb ik bij me dus ik hoef enkel een mooie boomstam op te zoeken waar ik op kan zitten. De boomstam laat zo op de hei nog even op zich wachten, maar na een paar minuten lopen vind ik dan toch een fraaie boomstam waar ik kan verpozen. Zo op dit fraaie plekje komt de thee extra goed tot zijn recht lijkt het wel.

Tijd om te genieten

Ze mogen niet ontbreken bij de herst; paddenstoelen

Na deze korte onderbreking ga ik via een alternatieve route richting de heide. Mijn eerste extra lusje is een feit. Het blijkt overigens een redelijk groot lusje te zijn want ik doe er ongeveer 20 minuten over om weer op de schapenroute uit te komen. Weer een paar kilometer extra! Ik ben blij dat ik voor de langste route heb gekozen en er zelf wat bij aan brei qua kilometers, op die manier vermijdt je de meeste mensen. Ik geniet van de stilte om me heen en om dat moment nog langer te laten duren besluit ik mijn laatste pauze te nemen. Hierna gaat het weer richting het theehuis, maar voordat ik dat doe ga ik nog in westelijke richting voor een extra lus. Na deze lus besluit ik het een dag te noemen en ga naar het theehuis waar ik nageniet van een kop koffie met appelgebak. Een mooie afsluiter van een mooie dag.

En als afsluiter

André bedankt! (Jongerenweekend "de Wereldfietser 2012")

We schrijven vrijdag 22 juni 2012. Het jongerenweekend van de Wereldfietser gaat weer van start! Elf jongeren, drie dagen en 180 kilometer, waarvan 70 kilometer in de regen, zorgen voor een onvergetelijk weekend. Niet alleen voor ons jongeren wordt het een onvergetelijk weekend, ook voor Limburg wordt het een onvergetelijk weekend: André Rieu vereert de provincie met zijn aanwezigheid.

Vrijdagavond verzamelt de groep zich langzaam in de ondergaande zon op camping de Flierefluiter, even buiten Nijmegen. Gedurende de dag waren er enkele buien, maar 's avonds blijkt het een mooie avond te worden. We maken dankbaar gebruik van de gereedstaande tafels en naarmate de avond verstrijkt wordt de groep groter en groter. Dit leidt uiteraard tot een avond vol met fietsverhalen, lofuitingen over de fietsen en de nodige verhalen over de gekozen uitrusting. Het is dan ook vrij laat wanneer we besluiten onze slaapzakken op te zoeken om te gaan genieten van een welverdiende nachtrust.

Er wordt dankbaar gebruik gemaakt van de aanwezige tafels en bankjes

Zaterdagochtend is een aangename ochtend: de zon schijnt, de wind valt mee en de temperatuur is aangenaam. Langzaam worden de spullen ingepakt en vlak voordat we vertrekken nemen we nog even de tijd om een leuke groepsfoto te nemen. Na de foto vertrekken we via de LF3 naar Gennep, hier wordt de eerste stop gehouden om wat rantsoenen in te slaan. Na een korte stop fietsen we weer verder en steken een aantal keren de maas over. Wanneer we bij Venlo aankomen merk ik het voordeel van de GPS: we krijgen een geweldige sightseeing tour door Venlo zelf. Een stad die je normaal gesproken zou vermijden. Toch blijkt Venlo een waar pareltje te zijn met een mooi stadspark en een schitterend historisch centrum.

We besluiten een paar kilometer verder te stoppen, in het toeristische Broekhuysen. Hier laaft een aantal zich aan een heerlijke Hertog Jan Weizener (0,5 ltr), de rest beperkt zich tot de non-alcoholische dranken. Dat laatste was voor mij misschien ook wat beter geweest want de eerste tien kilometer merk ik dat de alcohol in mijn benen is gezakt, gelukkig wordt het al snel minder. En het maakt niet uit, de camping is niet zo heel ver meer.
Die avond eindigt het zoals gewoonlijk: veel gelach, lekker eten en erg leuk gezelschap. Wel gaan we iets vroeger het bed in, we vernemen dat we vandaag ongeveer 95 kilometer hebben gefietst.

Een van de vele oversteekplaatsen

De weergoden hebben besloten om het ons op de tweede dag wat lastiger te maken. Een sterke tegenwind doet zich gelden, evenals de regen die na een uur komt. In de striemende regen komen we aan in het plaatsje Thorn, een plaats genoemd naar mijn fiets, wat ik best wel leuk vindt. Hier warmen we ons op in het lokale café waar bier en kaartspelen heersen. Het is opvallend druk, maar we vinden zonder al te veel moeite een plek en nuttigen een paar lekkere koppen koffie. Wanneer we weer buiten komen is het droog.

Die droge periode is helaas van korte duur, de wind wakkert verder aan en de regen striemt harder dan ooit te voren in onze gezichten. De groep splitst zich van nature op: de koplopers worden gevormd door Jurgen, Tiemen, Jasper D en Maarten. Hun tempo ligt zo hoog dat we ze niet kunnen bijhouden.
Evi, Roeland, Bert, Joppe, Hans, Jasper K en ik vormen de achterhoede. Zo zal het ook blijven, in Maastricht wordt nog een sms gestuurd waar de koplopers zich hebben genesteld, maar het is te laat. Wanneer ik de sms berichten lees zijn de koplopers weer vertrokken. Het is jammer, maar wel begrijpelijk dat ze zijn weggegaan, het was weer was ook bar en boos.

Het plaatsje Thorn

In het café in Maastricht besluiten Roeland, Hans, Bert en ik om in Maastricht te overnachten. Het eerder plan was ook al om een dagje extra aan het weekendje te plakken, maar dan op een camping. Vanwege het slechte weer worden de plannen gewijzigd naar een overnachting in een stayokay hostel in Maastricht. Toch wijzigen ook deze plannen: omdat André Rieu Limburg vereert met zijn bezoek heeft de geachte directie van het stayokay hostel besloten om de prijzen te verviervoudigen. Voor slechts €37,50 per persoon zouden we kunnen overnachten. Dit wordt ons toch te gortig en we besluiten om gewoon naar camping Oosterdriessen te gaan.

Daar aangekomen wordt het al snel een aangename avond: het is droog, het weer knapt op en Italie wint van Engeland. Daarnaast stelt het Roeland en Hans in de gelegenheid om een frisse duik te nemen in de Maas. Al met al kunnen we het volgende stellen: Als we toch in het hostel hadden geslapen, hadden we dit niet meegemaakt. André, vanuit de grond van mijn hart zeg ik: Bedankt!

En ik zeg niet alleen bedankt tegen André. Ik zeg bedankt tegen al die leuke jongeren die hebben meegeholpen het jongerenweekend tot een waar succes te maken: Joppe, Jurgen, Jasper D, Jasper K, Maarten, Tiemen, Roeland, Bert, Evi en Hans: het was een waar genoegen om met jullie te fietsen!

Deelnemers Jongerenweekend 2012!

Slechte voorspellingen, maar een topreis!

De voorbereidingen waren afgesloten, en voor we het wisten was het alweer 28 april! De parijstocht 2012 is van start gegaan en na negen dagen, 570 kilometer en het uitmuntende gezelschap van zes onwijs toffe jongeren kunnen we zeggen dat de hele trip een groot succes is geworden!

De start van de tocht vindt plaats vanaf een studentenkamer in Amsterdam, waar ik de nacht heb doorgebracht. Van een hele goede nachtrust kan ik niet spreken aangezien het vooruitzicht van een week rondtrekken op de fiets mijn gemoedsrust flink bezighoudt. Het is niet alleen rondtrekken op de fiets, het is rondtrekken met zes jongeren die elkaar nauwelijks kennen. Daarnaast moet ik een aantal nieuwe kampeerspullen in de praktijk testen, wat altijd spannend is.

De weergoden zijn ons niet echt goed gezind in Amsterdam, het regent namelijk pijpenstelen! In de tien minuten dat wij naar station Amsterdam-Zuid fietsen, worden we dan ook zeiknat. Op station Eindhoven, waar de route echt begint, is het droog en breekt af en toe de zon door.

De eerste fietsdag blijken mijn zenuwen voor de tocht volledig ongegrond, het gaat heerlijk. Het weer is gunstig, de route is mooi en het gezelschap is erg gezellig. Niemand klaagt en iedereen praat met iedereen. Deze dag volgen we voornamelijk de Ravel wegen en dat gebeurt middels de door mij aangeschafte GPS. En wat ben ik blij met het apparaat! Geen gezoek meer waar wij ons bevinden, nee een pijltje markeert mijn punt en een paars lijntje geeft de route aan die wij moeten volgen. Wel is het nog even wennen wat betreft de interpretatie van dit technologische hoogstandje, soms slaan we links terwijl we naar rechts hadden gemoeten, maar soit.

Optimale samenwerking tussen GPS en Kaart

Aan het eind van de middag komen we aan op Camping Zonhoven, vlakbij Hasselt. Een dappere poging wordt ondernomen om het tentenkamp in cirkelvorm op te zetten. Deze cirkel mislukt jammerlijk, maar het gezelschap zelf maakt wel een gebroederlijke cirkel waarin het bier vloeit. En de door Roeland meegebrachte jenever ook.
Deze avond wordt ook mijn tent voor het eerst in de wind uitgetest, er komt een behoorlijke wind opzetten, maar de tent gaf geen krimp.

Camping Zonhoven, eerste overnachting

Het is kortebroekenweer de tweede fietsdag. Het is een lange etappe, maar die brengen we grotendeels in een heerlijk zonnetje door. Het is wederom een mooie route. Halverwege deze dag laten we de Ravel achter ons en begeven wij ons op de rustige autoweggetjes langs 'la Meuse' op weg naar Profondeville.

VLNR: Mieke, Evi, Maartje. De laatste twee in korte broek

Het gaat zelfs zo goed dat we rond een uur of vier besluiten om in de schitterende stad Namur af te stappen en ons tegoed te gaan doen aan een lekker biertje op een terras. Het is opvallend druk wat er toe leidt dat we genoegen nemen met een plekje in de schaduw. Wanneer we verder gaan moeten we goed opletten welke kant we wel, of liever gezegd, niet op moeten. Hier laat de GPS het even afweten, maar ja het is een complexe kruising en ook dit apparaat kan geen wonderen verrichten. We fietsen verkeerd en moeten een aantal keren onder of bovenlangs gaan om weer op de goede route te komen.

La Meuse

De camping blijkt een charmant gelegen camping op een helling te zijn. Dit is normaal niet zo'n groot probleem, maar na 114 kilometer met een slecht afgestelde voorderailleur een heuvel van ca. 180 meter beklimmen is toch wat zwaarder dan je zou denken. Enfin, gelukkig hebben we Jasper bij ons voor de technische support. Dankzij hem heb ik na tien minuten onderhoud een uitstekend werkende voorderailleur waardoor ik een dergelijke klim niet nog eens hoef te doen.

C'est moi, genietend op de camping

Het is wederom mooi weer! Inmiddels zijn wij er welhaast van overtuigd dat het weer niet te voorspellen valt, maar dat het toch wordt gedaan omdat mensen nu eenmaal behoefte hebben om datgene voorspeld te hebben wat ze niet zelf in de hand hebben. Om kort te zijn: het weerbericht was ruk, maar het is wederom een goede dag.
Deze goede dag zal ons naar Forges leiden, een klein stadje op ongeveer vijf kilometer afstand van de Franse grens.

Ondanks dat het goed weer is, snakken onze jonge kelen naar een lekker kopje koffie om deze tussen de middag te nuttigen. Helaas is het geluk, wat dit aangaat, niet aan onze zijde. Overal waar volgens de route een kop koffie verkrijgbaar zou moeten zijn, is er geen koffie verkrijgbaar. Wel vinden we een kleine supermarkt waar we besluiten om, bij gebrek aan beter, een grote bak met ijs te kopen. En zo zitten we, met zes jongeren om een literbak Sinaasappel-Maracuja ijs met verse vruchten uit de diepvries op het parkeerplaats van de supermarkt.

VLNR: Evi, Roeland, Jasper, Paul, Maartje, op weg naar Forges

Wanneer we dan toch op de camping aankomen te Forges, gaan we gezellig samen koken. De pot schaft voor deze avond friet, boontjes en vissticks. De brandertjes worden benut en Jasper en ik zorgen voor de friet. Wat best lastig is op een klein gasbrandertje.

Rond een uur of elf breekt het slechte weer los, eindelijk maar toch. Regen en wind geselen de tentjes en doorweken ons schitterende grasveldje. Midden in de nacht word ik wakker vanwege een onheilspellende 'plok'. Dit geluid wordt veroorzaakt omdat de naden van de tent water door laten sijpelen. Dit verzamelt zich tot een druppel, die af en toe in mijn binnentent beland. Ik ben er niet blij mee, maar ik weet nu in ieder geval dat ik de naden moet sealen.

Op de vierde dag staan we aan het eind van de dag voor de dichte hekken van de Camping Municipal te Laon. De camping zou open moeten zijn, maar het is 1 mei. Dit blijkt een nationale feestdag te zijn waarop alles, en met alles bedoel ik ook: alles, gesloten is. Geen probleem, er is een nabijgelegen meertje waar we kunnen wildkamperen.
'We kunnen ook in de stad gaan eten en dan wanneer het donker is terug gaan fietsen.' stelt Roeland voor. Het lijkt me zelf ook wel een kick om lekker te gaan wildkamperen, maar de andere helft van het gezelschap stelt een gevoelig punt:
'Eh. Wildkamperen doe je in rust, hier zijn nu al een stel zuipende hangjongeren...Nu weten we niet wat jij onder rust verstaat, maar dit lijkt ons geen ideale plek.' De dames hebben gelukkig gelijk.

Hun gelijk houdt wel in dat we een stuk moeten klimmen naar het hogere deel van Laon. Dit is absoluut geen straf, het is een mooie klim en het uitzicht is werelds, daarnaast is Laon zelf ook een fascinerend middeleeuws aandoend stadje met een pittoresk centrum. Gelukkig is het 'office du Tourisme' open en van hun krijgen we een beschrijving naar de volgende camping. Wel moeten we daar voor acht uur aankomen. Dit betekent even improviseren. Er wordt een maaltijd kebab met patat ingekocht en even later fietsen als de wiedeweerga uit de drukke winkelstraat en peuzelen op een oud muurtje de kebab op. Daarna voert de tocht ons via een schitterende vallei naar het dorpje Suzy, waar ons een heuse westerncamping wacht. Het personeel doet zelfs een poging om Engels te spreken, de eerste fatsoenlijke poging tot nu toe. Diezelfde avond wordt het erg gezellig.

Heerlijk fietsen

De Westerncamping

Die gezelligheid mondt uit in een katterig gevoel dat het begin van de vijfde fietsdag aankondigt. Een lekkere klimpartij en een gezonde dosis motregen zorgen er voor dat ik vrij snel op het oude energieniveau zit. Dit wordt nog eens versterkt door de heerlijke broodjes die Roeland en Jasper ophalen bij een supermarktje in Coucy-le-Château-Auffrique.
Na het verorberen van de door dit heldhaftige tweetal opgehaalde broodjes gaan we weer fit verder. Het regent nog steeds en dit zal dan ook de hele dag aanhouden. Hierdoor moeten we de tenten opzetten in de regen. Het koken zal deze avond gebeuren onder het deel wat is bedoeld voor het afwassen. Daar stallen zes fietsers gedurende een uur hun kookgerei uit, om diverse gerechten te maken zoals risotto, verse tomatensoep, bietenstamppot en ravioli. Na het eten gaan we het stadje Pierrefonds in, hier bezoeken we een nepkasteel en doen we een poging om een café binnen te komen. Ook hier blijken de cafés gesloten te zijn.

In de regen fietsen

Mijn Frans blijkt zwaar onvoldoende. Stamelend sta ik bij de receptie om ze duidelijk te maken dat ik bij de receptie mijn batterijen wil opladen. Ik dacht dat ik met het zinnetje 'Je voudrais Électricité pour la batterie' wel er voor zou zorgen dat ze tot de conclusie zouden komen dat ik stroom zocht voor de batterijen. Helaas blijkt dit totaal niet te kloppen, mijn poging om de spullen in haar armen te duwen weert ze af. Gelukkig komt er dan iemand aan die welgeteld vijf woorden Engels spreekt, een hele verbetering. Aan hem weet ik duidelijk te maken dat ik de batterijen graag wil opladen bij de receptie en dit verzoek wordt ingewilligd. De volgende ochtend kan ik ze weer ophalen.

Slot bij Pierrefonds, hergebouwd in 1856

'Ik zeg het je! Dit is geen snelweg' herhaal ik voor de tweede keer. Goed, de weg ziet er uit als een vierbaansweg, heeft tolpoortjes en een gigantisch parkeerterrein, maar mijn GPS geeft niet aan dat dit een snelweg is dus is het ook geen snelweg. End of discussion, ik ga natuurlijk niet de door mij zorgvuldig aangekochte materialen afkraken.
Toch begrijp ik de twijfel wel. Na een fietsdag van ongeveer 90 kilometer ergens in de buurt van Villevaude eindigen en via een klein weilandje met een parcours wat doet denken aan Parijs-Roubaix zou je ook niet verwachten dat dit een camping zou zijn. Het is wel een camping en een gigantisch grote. We komen aan op de camping Jablimes, een heuse disneycamping. Wanneer we onze fietsen stallen barsten we in lachen uit en de receptionisten van de camping doen dat ook. We lachen nog meer als blijkt dat deze camping maar 53 euro kost voor in totaal zes personen.

Het steile weggetje, onderweg naar de camping

Deze avond doe ik ook een poging om me enigszins toonbaar te maken voor onze grootse entree morgen in Parijs. Ik ga me scheren, met scheermesjes wel te verstaan. De eerste klodder schuim spat tegen de douchespiegel omhoog, er zat meer kracht achter dan ik dacht. De tweede poging gaat een stuk beter en mijn schuimbaard benadert de baard van de Kerstman. Mijn oren raken ook enigszins verstopt, maar dat is goed verholpen. Na welgeteld vijftien minuten aanknoeien ben ik dan eindelijk geschoren en verlaat ik fris de doucheruimte, klaar voor Parijs!

'TUUUUUUUT!!!' toert de grijze Volvo die uit een zijstraat komt zetten. Wij doen net of we gek zijn en fietsen gewoon door. We hadden ook een groen licht gekregen, dat is niet het probleem. Het probleem is dat iedere andere verkeersdeelnemer ook tegelijkertijd het groene licht had gekregen. In Parijs houden ze niet zo van ons, heb ik het idee. Daar kan ik me echt niets bij voorstellen. We gedragen ons typisch Frans: we fietsen gewoon door, verlenen geen voorrang en gooien we onze fietsen voor de auto.
Parijs is een drukte van belang, veel auto's, voetgangers en scootertjes. Het scheelt: weinig fietsers behalve de uitleenfietsen van de stad en uiteraard onze fietsen.

Via een aantal straten fietsen we zo naar de Notre Damme, waar we een groepsfoto willen maken. Na de Notre Damme fietsen we naar het hostel waar we onze spullen neerleggen, de fietsen stallen in de garage en ons eens tegoed gaan doen aan een heerlijke douche om vervolgens nog een uurtje even niets te doen. Na dat zalige uurtje gaan we wandelend Parijs in, we bezoeken de Eifeltoren, Champs ‘d Elysee en natuurlijk de schitterende en groene parken die Parijs rijk is. 's Avonds gaan we ons bezatten langs de rand van de Seine met twee flessen rode wijn en doen we een spelletje dooshappen. De verdere details zal ik de lezer besparen, maar er waren een aantal die de dag erna wat spierpijn hadden.

Arrivéé aux Paris

Mag ook niet ontbreken

Niet te geloven mijmer ik bij mezelf terwijl ik trots om me heen kijk. Hier zitten we dan! Zes jongeren die elkaar nauwelijks kennen, op de fiets in Parijs gekomen! Het ging met een echt vakantieritme. De dagen duurden voor je gevoel lang, maar toch vlogen ze om. Een gelukzalig gevoel overspoelt me terwijl ik naar de reisgenoten kijk, nooit problemen gehad en altijd gezellig!

Deze dag hebben we niet veel op het programma staan. We doen wat boodschappen voor de terugreis, luieren wat en gaan op tijd naar bed. De dag erna is het afgelopen en gaat ieder zijn weegs naar huis, al reizen we lange tijd nog met elkaar op.

Met dank aan Roeland, spectaculair uitzicht vanaf de Eifeltoren

Idem

Er komt een nieuw verhaal aan

Samen met zes jongeren hebben wij in de week van 28 april tot 6 mei de benjaminse naar Parijs gefietst. Zes jongeren, 570 kilometer, 9 dagen. Wat een avontuur en wat was het genieten geblazen.

Het verhaal is nog niet klaar, ik ben op dit moment bezig met een concept wat bijna af is. Daarna moet ik die nog bijspijkeren en de goede fotos uitzoeken. Maar weet, er komt een verhaal aan.

Duitsland polderland

Zaterdagmiddag 12.00 uur, ik heb besloten dat het weer eens tijd wordt voor een tocht van ongeveer 85 kilometer. De fiets is gerepareerd dus ik kan niet langer wachten om weer in het zadel te zetten, de wind in mijn haren te voelen en de horizon tegemoet te fietsen! Het wordt een tocht naar Duitsland, voornamelijk via de polders.

Het eerste deel van de route brengt mij naar Finsterwolde, wel via wat andere wegen dan ik normaal fiets. Het is van begin af aan een verrassende route, ik fiets enkel vanwege rustig gelegen fietspaden naar Finsterwolde. Vanaf daar ga ik de eerste polder in, de Stadspolder.

Stadspolder

Via de Stadspolder kom in aan bij het gemaal in Nieuw-Statenzijl, even een beklimming pakken om mijn conditie te testen; beroerd. Klimmen heb ik nooit echt goed gekund, maar na een paar maanden geen lange fietstochten maken is het helemaal hommeles. Onregelmatig, slecht ritme en verzuurde benen zijn het resultaat van mijn conditietest.
De bijbehorende afdaling naar de Landschaftspolder maakt een hoop goed, dit is wat fietsen leuk maakt: slecht wegdek, het ratelen van de ketting, het zoeven van de banden en het opvangen van de klappen met je armen.

Landschaftpolder

Inmiddels heb ik er een ongenode reisgenoot bij gekregen; de bewolking. Het is zo zonder de zon een stuk kouder geworden en het wordt tijd om wat extra kracht te zetten zodat ik warm blijf. Dit heeft ook tot resultaat dat ik iets eerder in Ditzum aankom waar ik een pauze ga houden, zij het een korte want het stikt er van de toeristen. Dat laatste in mijns inziens volstrekt onbegrijpelijk want zoveel is er nu ook weer niet in die omgeving te doen.

Na Ditzum zit het grootste deel er weer op, het mooiste deel moet echter nog komen; het Hatzumerfehn. Van te voren had ik niet gedacht dat dit zo'n mooie strek zou zijn, maar het is echt zo. Kleine landwegen omzoomd door kleine stukjes veen, af en toe onderbroken door wat groen. Voor de rest is het een grote vlakte. Heerlijk! Na het Hatzumerfehn fiets ik via een bekende weg naar huis, mijn maag geeft aan dat ik voor het onbekende geen tijd genoeg heb.

Hatzumerfehn

Á Paris á Velo

Van 28 april tot 6 mei zullen zes dappere fietsers weer en wind trotseren op hun weg naar Parijs. Zes fietsdagen, 540 kilometer en eindigen in de verkeerschaos van de stad Parijs. Na een lange voorbereiding is het nog maar negentien dagen voordat wij vertrekken vanaf Eindhoven. Hier een stukje voorpret.

Het idee is ontstaan tijdens de zwoele najaarsdagen, september 2011. Het was het najaarsweekend van vereniging de Wereldfietser dat Mieke en ik erachter kwamen dat het ons erg leuk leek om eens langer onderweg te zijn met een groep leeftijdsgenoten. We organiseren natuurlijk met veel plezier het jongerenweekend, maar de behoefte was er om een week te gaan fietsen in het buitenland. Na wat goede gesprekken op het terras stond de route vast; Parijs!

Inmiddels is er heel wat vooraf gegaan. Heel veel mailtjes over de beginselen: wanneer gaan we, zetten we het op het forum, organiseren we het zelf? Allemaal vragen die we moesten beantwoorden. We hebben er voor gekozen om het zelf in de hand te houden en niets via het forum te communiceren. Toch waren er verrassend snel deelnemers gevonden voor de Parijstocht. Waar we met het jongerenweekend niet in slagen, lukt nu wel! We gaan met zes man in totaal.

Na de basics kwamen de lastige dingen, de route. We wisten welke route we wouden fietsen, maar daar was alles ook mee gezegd. Het aantal kilometers op een dag, waar we op een dag zouden eindigen, allemaal vraagstukken die we gaandeweg hebben opgelost tot we op een acceptabel schema zaten.

Natuurlijk is niet alles tot de puntjes geregeld. Dat zou ook afbreuk doen aan de sfeer, het blijft ook een kwestie van ondergaan en ondervinden. Wij hebben er in ieder geval heel erg veel zin in. En wij hopen dat jullie, de lezers, er ook zin in krijgen. Een uitgebreid reisverslag van parijs zal dan ook volgen!

Au revoirs mes Ami

Geocachen Halmerbroek

Mijn fiets fietst niet meer, dit droevige feit duurt nu al iets meer dan een maand. Een maand waarin naar alternatieven wordt gezocht om toch een beetje in de buitenlucht te blijven spelen. Een van de alternatieven is geocaching, oftewel schatzoeken met de GPS. Dit doen John en ik op een mooie zondagmiddag te Halmerbroek.

Als voorbereiding op deze trip heb ik mij verdiept in het geocachen. Geocachen is schatzoeken met de GPS. Overal in Nederland liggen schatkistjes, ook wel caches genoemd, aan deze caches zijn coördinaten verbonden. Het zoeken naar de coördinaten, het vinden van de caches en het loggen vormt het zogenaamde geocachen.

Aangezien dit de eerste keer is dan John en ik gaan geocachen besloten we om op zoek te gaan naar een leuke en niet al te moeilijke cache. Deze was gevonden: de cache bij de uitkijktoren te Halmerbroek. De uitkijktoren is gelegen in een mooi natuurgebied wat bekend staat vanwege de LOFAR schotels.

LOFAR schotel

Aangezien mijn fiets kapot was besloten we met mijn auto te gaan. We laden de spullen in de kofferbak en we vertrokken. De Tomtom loodste ons moeiteloos naar het miniparkeerplekje en we konden vanaf daar gaan lopen. De GPS gaf weliswaar de kortste tocht aan, maar gelet op het wonderschone weer gaven we er de voorkeur aan om via een mooie omweg naar de cache te gaan.

Via een kleine, maar leuke omweg op pad

Onderwijl genietend van mooie natuur

Na een leuke wandeling van ongeveer anderhalf á twee uur kwamen we dan bij de coördinaten aan waar de cache in de buurt zou moeten liggen. Dit was de uitkijktoren van Halmerbroek. Helaas hebben we de cache niet gevonden, maar we hebben wel genoten van een heerlijke wandeling door een schitterend natuurgebied. Plus het spectaculaire uitzicht vanaf de uitkijktoren. Wij zijn van mening dat dit toch wel de grootste schat vormt. Een mooi en onbelemmerd uitzicht.

De finisch; uitkijktoren te Halmerbroek

Rondje vesting

De thermometer komt amper boven de nul graden celsius uit, de wereld is grijs en grauw, het is dus allesbehalve echt mooi fietsweer. Toch laten we er ons vandaag niet van weerhouden om een mooie tocht naar Bourtange te fietsen, een leuk oud vestingplaatsje in het geliefde Groningen.

Deze tocht maak ik niet alleen, Bert en Sonja fietsen mee. Beide zijn nog niet echt getraind en dit lijkt ze een leuk begin van het fietsseizoen. Het eerste plan was om een route van 90 kilometer te maken, maar dat vonden ze toch wat te gek worden. We hebben dus voor een iets andere route gekozen, maar zeker niet minder mooi! Deze route bevat tal van achterafweggetjes, zandpaden, watergangen en vennetjes om mooi te zijn. En laten we ook Bourtange niet vergeten, een fraai middeleeuws vestingstadje!

Sonja (L) en Bert (R)

De route heeft een handicap: het begin is wat saai. Vanaf Blijham wordt het echter veel beter. Na Blijham krijgen we een hoop achterafweggetjes en wat zandpaden naar de Weddermarke. Bert, over het algemeen genomen een bekwaam fietser, ging op aanmoediging van Sonja over wat extra zandpaden. Het zand was echter nogal stug en hard geworden dus Bert ging onderuit in het harde zand. Afgezien van een gekneusd zelfvertrouwen en een wat dikke hand bleken ook de remschijven van zijn fiets aan te lopen. Welkom bij the muppets cycle special.

Gelukkig zijn alle mankementen aan de fiets van Bert snel verholpen en kunnen we onze weg weer hervatten. Het fietsen gaat steeds soepeler, het tempo zit er goed in en als we bij het prachtige Smeerling komen zijn we nog lang niet moe. Razendsnel passeren we de vennetjes en de buiten hun oevers getreden sloten. Toch vergeten we niet een foto te maken van de ijzige omstandigheden waarin we hebben gefietst.

Schitterend Smeerling

IJskoude omstandigheden

Na de foto vervolgen we onze weg naar Bourtange, we gaan via een hoop zandpaadjes richting de vestingstad. Af en toe mag Paul als ijsbreker fungeren en de bevroren plasjes water worden dan ook ontdaan van een laag ijs. Het tempo ligt nog steeds hoog en het duurt dan ook niet lang of we zijn in Bourtange waar we onszelf trakteren op warme chocolademelk met appelgebak.

Onze traktatie

Na deze welverdiende traktatie gaan we via de Duitse grens richting Bellingwolde, daar nemen we afscheid van elkaar. Bert en Sonja gaan rechtstreeks naar huis en ik besluit mijn route vol te houden en ga via Oudeschans richting Winschoten.

De route is 70 kilometer lang en er is een GPS track van beschikbaar, mocht je die willen hebben laat het dan even weten.