Von die Heisse nach die Nasse

Von die Heisse nach die Nasse

Duitsland is een mooi vakantieland. Ik ben al twee weken onderweg en vind het hier helemaal geweldig. Gestart in Winschoten, doorgereden naar Hamburg en nu ben ik alweer op het eind van de Elberadweg deel 2. Nog twee dagen langs de Elbe fietsen en daarna wacht mij de oversteek door de Harz. Een reisimpressie van een schitterende route door een schitterend land.

Ik draai weg van de stadscamping van Havelberg. Ik draai af van de zoveelste leuke mensen die ik heb ontmoet en ik draai af van weer een dag in het verleden. Ik ben vandaag op weg naar Bittkau, ongeveer 70 kilometer verderop. Als het tenminste niet meer is. Het is nu alweer warm, het is ongeveer negen uur en nu al is het 25 graden Celsius voor mijn gevoel. Het is een permanente oven, al dagenlang. Wanneer je opstaat zweet je en wanneer je uit je dunne zomerslaapzakje rolt zweet je ook alweer. Op de koelere dagen, die ik nog maar een paar keer heb meegemaakt, heb je geluk en is het ongeveer 30 graden Celsius. En dan heb ik het nog niet over die ellendige muggen die je werkelijk waar horendol maken met hun gesteek en geprik. Je kan je insmeren wat je wil met dat DEET spul, maar het helpt allemaal niet. Ze zijn allemaal resistent geworden door eerdere toeristen die ook DEET hadden opgespoten.

Langs de Elbe

Toch blijf ik ook tijdens deze zware etappes met plezier fietsen. De route is namelijk zo ongelooflijk mooi. Het begin van de Elbe, dat was voor mij Stade, was ik niet heel erg onder de indruk van de route. Het waren vooral saaie fietspaden en nog eens slecht bewijzerd ook. Dat is nu allemaal anders, het zuiden van Duitsland, en dan met name de DDR republieken zijn een verademing. Kleine dorpjes met hele kleine supermarkten. Weinig keuze qua levensmiddelen maar je bent tenminste met tien minuten boodschappen doen ook weer buiten. En dan heb ik het nog niet over de natuur! Ik fiets de hele tijd langs de dijk, om de paar honderd meter kan je even naar boven afdraaien en dan zie je wat voor schoonheid de Elbe te bieden heeft. Heuvels rijzen en dalen en daar tussen stroomt de rivier rustig en gestaag door. Rietkragen wuiven mee in het ritme van de wind. Je voelt de behoefte om rustig aan te doen, en dat doe je ook. Dat doe je omdat de omgeving ook die rust uitademt. Hier geen haastig gejakker en doelen halen. Het is hier gewoon iedere dag een stukje fietsen om wat verder te komen.

stukje DDR nostalgie

Dat stukje verder is bij mij na 74 kilometer weer bereikt. Ik sta op een camping vlak bij een klein meertje. Achteraf bedenk ik mij dat ik liever was gaan wildkamperen langs de oever van de Elbe. Wat mij overigens werd aangeraden door enkele Duitse vakantiefietsers. Toch gek, het is niet toegestaan, maar volgens mij doen ze het allemaal. De camping is om meerdere redenen slecht. Ten eerste is er geen enkele schaduw, ten tweede is het sanitair iets van 750 meter lopen, wat best ver is. Tot slot sta ik midden tussen de stacaravans. Het is hier dus echt gezellig.

Gelukkig ben ik de volgende morgen ook weer weg. Ik heb nu een vrij fors stuk te fietsen, ongeveer 110 a 120 kilometer. Ik moet naar Aken. Aken voor mij het eindstation van de Elberadweg deel 2. Ik stap dan over op het Duitse Harzgebergte. De nieuwe route brengt mij paradoxaal genoeg richting het einde van de reis. Wanneer ik de complete route affiets kom ik aan in Nijmegen. Dat zou het einde zijn van mijn huidige vakantie, waar ik liever nog niet aan denk. Voor nu stap ik weer op de fiets. De tassen zijn weer volgeladen met mijn kampeerspullen en langzaamaan kom ik weer op gang. Met soepele tred fiets ik richting Tangermunde. Tangermunde is een oude Hanzestad en dat valt goed te zien. De Hanzesteden waren een vroeger samenwerkingsverbond tussen Duitse steden om de handel te laten floreren. In latere tijden zijn enkele Nederlandse steden hier ook aan toegevoegd, waaronder Doesburg. Je kunt nog altijd zien dat Tangermunde een Hanzestad is geweest, de vroegere rijkdom valt nog af te zien aan de muren, de straten en de oude gebouwen die het fraaie centrum van deze stad vormen. Een van de mooiste gebouwen kan je niet over het hoofd zien; het Rathaus.

Rathaus Tangermunde

Toch laat ik Tangermunde weer vrij snel achter mij. Het wordt tijd om naar de volgende stad te fietsen: Magdeburg. Magdeburg is niet heel ver verwijderd van Tangermunde, ongeveer 40 tot 50 kilometer maar. Met het huidige tempo dat ik fiets is dat ongeveer twee en half uur fietsen. Goed te doen dus. Onderweg naar Magdeburg kom ik nog langs een grote waterzuiveringsinstallatie. Daar wordt ik hartelijk begroet door een Duitse monteur die daar staat met zijn collega's. De man is ook een fietsfanaat en heeft de Elbe Radweg ook gefietst. Duitsers zijn gek op de Elbe Radweg. Ik blijf niet lang staan, de man moet zelf ook weer aan het werk. Niet veel later fiets ik Magdeburg in. Het is nog maar een uur of twaalf. Uiteraard fiets ik verkeerd, wel is het een hele mooie route. Ik fiets over een brede zandlaan omzoomd door mooie grote eiken. Het is nog lekker rustig. Omdat de inwendige fietser ook verzorgd moet worden besluit ik op een heel rustig hofje te gaan zitten voor een kop koffie en een lekkere Apfelstrudel. Na een korte pauze fiets ik weer verder, ik wil Magdeburg graag uitkomen want Aken is vandaag mijn eindbestemming. Aken is nog een dikke 40 kilometer verderop, ik heb dus nog een kort stukje te gaan van de Elbe Radweg.

Laatste stukje Tangermunde

Na Magdeburg kom ik nog een grote stad tegen: Schonebeck. Mijn route loopt zelf niet door de stad, maar ik heb een paar nieuwe binnenbanden nodig. Eerder deze vakantie had ik een drietal lekke banden en dat heeft mij mijn reserve binnenband gekost. De fietsenmaker is gelukkig snel gevonden, met behulp van een aardige fietser. Met twee nieuwe binnenbanden verlaat ik dan weer tevreden de fietszaak. Het begint nu ook wat bewolkt te worden, maar ze hadden dan ook flink regen voorspelt voor vanavond. Hopelijk kom ik op tijd in Aken.

Het laatste stukje naar Aken is een fraai stuk dwars door het Bioreservaat Midden Elbe. Een lange grindweg van een flink aantal kilometer door een schitterend bosrijk gebied. Het fietst heerlijk over het grind, het heeft alleen een nadeel. Mijn fiets komt onder het stof te zitten. Wanneer ik halverwege de rit dan ook met mijn vinger over de bovenbuis strijk, zit mijn vinger onder het stof. Dat geeft niet, ik kan er nu nog van genieten. Over een paar honderd meter stap ik over op de R1 en start mijn terugweg naar Nederland.

Aken is zelf een behoorlijk grote stad, het is ook een rotstad. Er staat niets duidelijk aangegeven met bordjes dus het is weer het aloude liedje; vragen aan de locals. Gelukkig kom ik nog wel een supermarkt tegen, waar ik weer de nodige proviand insla voor de avond. Rijst met saus, doperwtjes en een toetje. En natuurlijk ook nog een biertje. Ik prop de boodschappen in mijn tas en zet mijn route op Kleinzerbst, waar volgens de kaart ook een camping is. Het is nog maar half vijf in de middag dus qua tijd kan dat nog makkelijk. Toch blijkt het niet mee te vallen, heb je eindelijk de weg naar dat gehucht gevonden, staat de camping er niet! Er is wel een jeugdherberg, maar die is gesloten. Dat betekent tien kilometer terugfietsen naar Aken. Daar is wel een camping, die is ook open, maar die is wel lastig te vinden. Uiteindelijk vind ik na vijf keer vragen de weg naar de camping en kan ik mijn tent opzetten. Het begint ook hoog tijd te worden want het wordt nu wel aardig donker in de lucht.

Toch is de tent nog niet zo snel opgezet, ik heb een hele aardige buurvrouw die mij bestookt met vragen over mijn fietstocht. Dat bestoken zorgt ervoor dat het opzetten van de tent wat meer tijd in beslag neemt dan gedacht. Na die tijd besluit ik een kop thee te zetten en mijn buurvrouw daar ook op te trakteren, dan komen de verhalen echt goed los. Mijn buurvrouw is Hanneke, 55 jaar oud en fietst al vanaf kinds af aan. Het liefst op fietsvakantie, ze is zelf op weg naar haar dochter die in Berlijn woont. Spanje, Italie, Frankrijk en Denemarken heeft ze al uitgebreid verkend, nu de rest van de wereld nog. Ze stelt mij ook nog een aantal vragen, onder andere mijn materiaalkeuze. Natuurlijk ga ik graag in op die vragen. Op een bepaald moment begint het echter heel hard te regenen en besluiten we onder het afdak van het restaurant maar wat te drinken. Wanneer Hanneke naar haar tent gaat blijf ik nog even zitten en bestel ik wat te eten. In koken in de regen heb ik geen zin. Om 22.00 ga ik ook op bed, het regent nog steeds. Wanneer ik de volgende morgen om 07.00 wakker wordt regent het ook nog, een half uur later is het droog en begint er weer een nieuwe dag.

De nieuwe dag is een beetje somber, het is bewolkt en grauw. Toch is het wel een feest om deze route te volgen. Het landschap begint licht glooiend te worden en ook komen er veel meer bossen. Het zijn de eerste voortekenen van het Harzgeberte. De eerste grote plaats die ik tegenkom is Bernburg, een fraaie stad met een mooi historisch centrum. Hier besluit ik mijn brood met jam op te eten, onderwijl genieten van de gezellige drukte in het centrum.

Lunchpauze te Bern

Wanneer ik wegga neem ik eerst de verkeerde afslag waardoor ik ongeveer tien kilometer de verkeerde kant op fiets, maar daar ben ik aan gewend geraakt. De route is heerlijk, lege wegen en ook goed befietsbaar. Het glooiende landschap is fascinerend en tegelijkertijd vrij goed te fietsen. Ondanks dat krijg ik aan het eind van de middag last van mijn linkerknie. Omdat de dichtstbijzijnde camping nog veertig kilometer fietsen is besluit ik mijn heil te zoeken in een jeugdherberg. Helaas is de jeugdherber vol, maar het familiehotel 500 meter verderop heeft nog wel een zimmer frei. Ik slaap nu weer op een heerlijk comfortabel matras. De tent die ik vanmorgen inpakte, en dus helemaal nat is, mag ik in de kantine hangen om te drogen.

Het Familienhotel

De dag erna is het wat beter weer, maar wat een wind staat er! Een ruwe schatting doet mij vermoeden dat het windkracht vijf is en ik heb nog 40 kilometer te fietsen naar de eerste camping. Dat is niet ver, dat weet ik. Maar het is zaterdag en dat is voor mij al een dag dat ik het wat rustiger aan doe. Toch moet ik er nog wel zien te komen, en dat blijkt toch wat lastiger dan gedacht. De wind is moordend, pal tegen en niets anders dan flinke stijgingen. Het enige wat ik hoor is de wind. Je wordt er gek van, het horen van alleen maar wind. Ik zou nog liever wat auto's horen die mij passeren, maar helaas.

Toch slaag ik er in om in maar liefst vier uur de camping te bereiken, het ging toch wat sneller dan gedacht. Eenmaal daar plof ik neer op mijn aangewezen plekje. Een fijn plekje vlak naast een sloot, ideaal om het bier in te bewaren. Een koud pilsje zou er nu wel in gaan in ieder geval. Maar nu is het eerst genoeg geweest, van de buren krijg ik een stoel aangeboden die ik gewoon mag lenen gedurende het weekend! En niet lang daarna val ik ook in een heerlijke slaap. Wat is een fietsvakantie toch zalig!

Quedlinburg, bezocht op mijn rustdag

Wederomstanding

Wederopstanding....

Allereerst wil ik iedereen die dit leest een heel erg voorspoedig 2012 toewensen! Het is weliswaar een wat late groet, maar dat mag natuurlijk niet hinderen. Min eigen goede voornemen voor het jaar 2012 is simpel: ik wil deze site weer leuk maken om te lezen en weer goed gaan onderhouden.

Ik ben terug! Wat klinkt dat heerlijk in mijn eigen oren. Na een jaar van absolute absentie van mijn kant heb ik mijzelf voorgenomen om de site weer actief in beheer te nemen. Hier zijn voor mij verschillende redenen voor. De belangrijkste is dat ik fietsen en schrijven erover gewoon heel erg leuk vind. Echter, mijn plannen waren groter dan mijn realisatievermogen. Teveel wilde plannen en teveel hooi op de vork nemen werkt niet als je het leuk wilt houden. Het enige wat ik nu dan ook ga doen is fietsen en schrijven over fietsen middels deze weblog. Alle andere activiteiten daarmee zet ik stil, geen boek meer, geen ideeën voor tijdschriften. Gewoon simpel een reisblog met leuke verhalen, nuttige tips en materiaalbesprekingen.

Om het voorgaande kracht bij te zetten heb ik alle oude verhalen verwijderd, inclusief alle foto's. Dat behoort nu tot het verleden en daar ga ik niet teveel meer bij stil staan al hoop ik natuurlijk wel dat iedereen heeft genoten van de verhalen. Het enige wat ik dan nog wel doe, is een van de mooist etappes van mijn zomervakantie op de site zetten. Voor de rest geldt: jullie horen van mij.

Saluut!

Paul Langenburg