De voorbereidingen waren afgesloten, en voor we het wisten was het alweer 28 april! De parijstocht 2012 is van start gegaan en na negen dagen, 570 kilometer en het uitmuntende gezelschap van zes onwijs toffe jongeren kunnen we zeggen dat de hele trip een groot succes is geworden!

De start van de tocht vindt plaats vanaf een studentenkamer in Amsterdam, waar ik de nacht heb doorgebracht. Van een hele goede nachtrust kan ik niet spreken aangezien het vooruitzicht van een week rondtrekken op de fiets mijn gemoedsrust flink bezighoudt. Het is niet alleen rondtrekken op de fiets, het is rondtrekken met zes jongeren die elkaar nauwelijks kennen. Daarnaast moet ik een aantal nieuwe kampeerspullen in de praktijk testen, wat altijd spannend is.

De weergoden zijn ons niet echt goed gezind in Amsterdam, het regent namelijk pijpenstelen! In de tien minuten dat wij naar station Amsterdam-Zuid fietsen, worden we dan ook zeiknat. Op station Eindhoven, waar de route echt begint, is het droog en breekt af en toe de zon door.

De eerste fietsdag blijken mijn zenuwen voor de tocht volledig ongegrond, het gaat heerlijk. Het weer is gunstig, de route is mooi en het gezelschap is erg gezellig. Niemand klaagt en iedereen praat met iedereen. Deze dag volgen we voornamelijk de Ravel wegen en dat gebeurt middels de door mij aangeschafte GPS. En wat ben ik blij met het apparaat! Geen gezoek meer waar wij ons bevinden, nee een pijltje markeert mijn punt en een paars lijntje geeft de route aan die wij moeten volgen. Wel is het nog even wennen wat betreft de interpretatie van dit technologische hoogstandje, soms slaan we links terwijl we naar rechts hadden gemoeten, maar soit.

Optimale samenwerking tussen GPS en Kaart

Aan het eind van de middag komen we aan op Camping Zonhoven, vlakbij Hasselt. Een dappere poging wordt ondernomen om het tentenkamp in cirkelvorm op te zetten. Deze cirkel mislukt jammerlijk, maar het gezelschap zelf maakt wel een gebroederlijke cirkel waarin het bier vloeit. En de door Roeland meegebrachte jenever ook.
Deze avond wordt ook mijn tent voor het eerst in de wind uitgetest, er komt een behoorlijke wind opzetten, maar de tent gaf geen krimp.

Camping Zonhoven, eerste overnachting

Het is kortebroekenweer de tweede fietsdag. Het is een lange etappe, maar die brengen we grotendeels in een heerlijk zonnetje door. Het is wederom een mooie route. Halverwege deze dag laten we de Ravel achter ons en begeven wij ons op de rustige autoweggetjes langs 'la Meuse' op weg naar Profondeville.

VLNR: Mieke, Evi, Maartje. De laatste twee in korte broek

Het gaat zelfs zo goed dat we rond een uur of vier besluiten om in de schitterende stad Namur af te stappen en ons tegoed te gaan doen aan een lekker biertje op een terras. Het is opvallend druk wat er toe leidt dat we genoegen nemen met een plekje in de schaduw. Wanneer we verder gaan moeten we goed opletten welke kant we wel, of liever gezegd, niet op moeten. Hier laat de GPS het even afweten, maar ja het is een complexe kruising en ook dit apparaat kan geen wonderen verrichten. We fietsen verkeerd en moeten een aantal keren onder of bovenlangs gaan om weer op de goede route te komen.

La Meuse

De camping blijkt een charmant gelegen camping op een helling te zijn. Dit is normaal niet zo'n groot probleem, maar na 114 kilometer met een slecht afgestelde voorderailleur een heuvel van ca. 180 meter beklimmen is toch wat zwaarder dan je zou denken. Enfin, gelukkig hebben we Jasper bij ons voor de technische support. Dankzij hem heb ik na tien minuten onderhoud een uitstekend werkende voorderailleur waardoor ik een dergelijke klim niet nog eens hoef te doen.

C'est moi, genietend op de camping

Het is wederom mooi weer! Inmiddels zijn wij er welhaast van overtuigd dat het weer niet te voorspellen valt, maar dat het toch wordt gedaan omdat mensen nu eenmaal behoefte hebben om datgene voorspeld te hebben wat ze niet zelf in de hand hebben. Om kort te zijn: het weerbericht was ruk, maar het is wederom een goede dag.
Deze goede dag zal ons naar Forges leiden, een klein stadje op ongeveer vijf kilometer afstand van de Franse grens.

Ondanks dat het goed weer is, snakken onze jonge kelen naar een lekker kopje koffie om deze tussen de middag te nuttigen. Helaas is het geluk, wat dit aangaat, niet aan onze zijde. Overal waar volgens de route een kop koffie verkrijgbaar zou moeten zijn, is er geen koffie verkrijgbaar. Wel vinden we een kleine supermarkt waar we besluiten om, bij gebrek aan beter, een grote bak met ijs te kopen. En zo zitten we, met zes jongeren om een literbak Sinaasappel-Maracuja ijs met verse vruchten uit de diepvries op het parkeerplaats van de supermarkt.

VLNR: Evi, Roeland, Jasper, Paul, Maartje, op weg naar Forges

Wanneer we dan toch op de camping aankomen te Forges, gaan we gezellig samen koken. De pot schaft voor deze avond friet, boontjes en vissticks. De brandertjes worden benut en Jasper en ik zorgen voor de friet. Wat best lastig is op een klein gasbrandertje.

Rond een uur of elf breekt het slechte weer los, eindelijk maar toch. Regen en wind geselen de tentjes en doorweken ons schitterende grasveldje. Midden in de nacht word ik wakker vanwege een onheilspellende 'plok'. Dit geluid wordt veroorzaakt omdat de naden van de tent water door laten sijpelen. Dit verzamelt zich tot een druppel, die af en toe in mijn binnentent beland. Ik ben er niet blij mee, maar ik weet nu in ieder geval dat ik de naden moet sealen.

Op de vierde dag staan we aan het eind van de dag voor de dichte hekken van de Camping Municipal te Laon. De camping zou open moeten zijn, maar het is 1 mei. Dit blijkt een nationale feestdag te zijn waarop alles, en met alles bedoel ik ook: alles, gesloten is. Geen probleem, er is een nabijgelegen meertje waar we kunnen wildkamperen.
'We kunnen ook in de stad gaan eten en dan wanneer het donker is terug gaan fietsen.' stelt Roeland voor. Het lijkt me zelf ook wel een kick om lekker te gaan wildkamperen, maar de andere helft van het gezelschap stelt een gevoelig punt:
'Eh. Wildkamperen doe je in rust, hier zijn nu al een stel zuipende hangjongeren...Nu weten we niet wat jij onder rust verstaat, maar dit lijkt ons geen ideale plek.' De dames hebben gelukkig gelijk.

Hun gelijk houdt wel in dat we een stuk moeten klimmen naar het hogere deel van Laon. Dit is absoluut geen straf, het is een mooie klim en het uitzicht is werelds, daarnaast is Laon zelf ook een fascinerend middeleeuws aandoend stadje met een pittoresk centrum. Gelukkig is het 'office du Tourisme' open en van hun krijgen we een beschrijving naar de volgende camping. Wel moeten we daar voor acht uur aankomen. Dit betekent even improviseren. Er wordt een maaltijd kebab met patat ingekocht en even later fietsen als de wiedeweerga uit de drukke winkelstraat en peuzelen op een oud muurtje de kebab op. Daarna voert de tocht ons via een schitterende vallei naar het dorpje Suzy, waar ons een heuse westerncamping wacht. Het personeel doet zelfs een poging om Engels te spreken, de eerste fatsoenlijke poging tot nu toe. Diezelfde avond wordt het erg gezellig.

Heerlijk fietsen

De Westerncamping

Die gezelligheid mondt uit in een katterig gevoel dat het begin van de vijfde fietsdag aankondigt. Een lekkere klimpartij en een gezonde dosis motregen zorgen er voor dat ik vrij snel op het oude energieniveau zit. Dit wordt nog eens versterkt door de heerlijke broodjes die Roeland en Jasper ophalen bij een supermarktje in Coucy-le-Château-Auffrique.
Na het verorberen van de door dit heldhaftige tweetal opgehaalde broodjes gaan we weer fit verder. Het regent nog steeds en dit zal dan ook de hele dag aanhouden. Hierdoor moeten we de tenten opzetten in de regen. Het koken zal deze avond gebeuren onder het deel wat is bedoeld voor het afwassen. Daar stallen zes fietsers gedurende een uur hun kookgerei uit, om diverse gerechten te maken zoals risotto, verse tomatensoep, bietenstamppot en ravioli. Na het eten gaan we het stadje Pierrefonds in, hier bezoeken we een nepkasteel en doen we een poging om een café binnen te komen. Ook hier blijken de cafés gesloten te zijn.

In de regen fietsen

Mijn Frans blijkt zwaar onvoldoende. Stamelend sta ik bij de receptie om ze duidelijk te maken dat ik bij de receptie mijn batterijen wil opladen. Ik dacht dat ik met het zinnetje 'Je voudrais Électricité pour la batterie' wel er voor zou zorgen dat ze tot de conclusie zouden komen dat ik stroom zocht voor de batterijen. Helaas blijkt dit totaal niet te kloppen, mijn poging om de spullen in haar armen te duwen weert ze af. Gelukkig komt er dan iemand aan die welgeteld vijf woorden Engels spreekt, een hele verbetering. Aan hem weet ik duidelijk te maken dat ik de batterijen graag wil opladen bij de receptie en dit verzoek wordt ingewilligd. De volgende ochtend kan ik ze weer ophalen.

Slot bij Pierrefonds, hergebouwd in 1856

'Ik zeg het je! Dit is geen snelweg' herhaal ik voor de tweede keer. Goed, de weg ziet er uit als een vierbaansweg, heeft tolpoortjes en een gigantisch parkeerterrein, maar mijn GPS geeft niet aan dat dit een snelweg is dus is het ook geen snelweg. End of discussion, ik ga natuurlijk niet de door mij zorgvuldig aangekochte materialen afkraken.
Toch begrijp ik de twijfel wel. Na een fietsdag van ongeveer 90 kilometer ergens in de buurt van Villevaude eindigen en via een klein weilandje met een parcours wat doet denken aan Parijs-Roubaix zou je ook niet verwachten dat dit een camping zou zijn. Het is wel een camping en een gigantisch grote. We komen aan op de camping Jablimes, een heuse disneycamping. Wanneer we onze fietsen stallen barsten we in lachen uit en de receptionisten van de camping doen dat ook. We lachen nog meer als blijkt dat deze camping maar 53 euro kost voor in totaal zes personen.

Het steile weggetje, onderweg naar de camping

Deze avond doe ik ook een poging om me enigszins toonbaar te maken voor onze grootse entree morgen in Parijs. Ik ga me scheren, met scheermesjes wel te verstaan. De eerste klodder schuim spat tegen de douchespiegel omhoog, er zat meer kracht achter dan ik dacht. De tweede poging gaat een stuk beter en mijn schuimbaard benadert de baard van de Kerstman. Mijn oren raken ook enigszins verstopt, maar dat is goed verholpen. Na welgeteld vijftien minuten aanknoeien ben ik dan eindelijk geschoren en verlaat ik fris de doucheruimte, klaar voor Parijs!

'TUUUUUUUT!!!' toert de grijze Volvo die uit een zijstraat komt zetten. Wij doen net of we gek zijn en fietsen gewoon door. We hadden ook een groen licht gekregen, dat is niet het probleem. Het probleem is dat iedere andere verkeersdeelnemer ook tegelijkertijd het groene licht had gekregen. In Parijs houden ze niet zo van ons, heb ik het idee. Daar kan ik me echt niets bij voorstellen. We gedragen ons typisch Frans: we fietsen gewoon door, verlenen geen voorrang en gooien we onze fietsen voor de auto.
Parijs is een drukte van belang, veel auto's, voetgangers en scootertjes. Het scheelt: weinig fietsers behalve de uitleenfietsen van de stad en uiteraard onze fietsen.

Via een aantal straten fietsen we zo naar de Notre Damme, waar we een groepsfoto willen maken. Na de Notre Damme fietsen we naar het hostel waar we onze spullen neerleggen, de fietsen stallen in de garage en ons eens tegoed gaan doen aan een heerlijke douche om vervolgens nog een uurtje even niets te doen. Na dat zalige uurtje gaan we wandelend Parijs in, we bezoeken de Eifeltoren, Champs ‘d Elysee en natuurlijk de schitterende en groene parken die Parijs rijk is. 's Avonds gaan we ons bezatten langs de rand van de Seine met twee flessen rode wijn en doen we een spelletje dooshappen. De verdere details zal ik de lezer besparen, maar er waren een aantal die de dag erna wat spierpijn hadden.

Arrivéé aux Paris

Mag ook niet ontbreken

Niet te geloven mijmer ik bij mezelf terwijl ik trots om me heen kijk. Hier zitten we dan! Zes jongeren die elkaar nauwelijks kennen, op de fiets in Parijs gekomen! Het ging met een echt vakantieritme. De dagen duurden voor je gevoel lang, maar toch vlogen ze om. Een gelukzalig gevoel overspoelt me terwijl ik naar de reisgenoten kijk, nooit problemen gehad en altijd gezellig!

Deze dag hebben we niet veel op het programma staan. We doen wat boodschappen voor de terugreis, luieren wat en gaan op tijd naar bed. De dag erna is het afgelopen en gaat ieder zijn weegs naar huis, al reizen we lange tijd nog met elkaar op.

Met dank aan Roeland, spectaculair uitzicht vanaf de Eifeltoren

Idem